Eva was bijna net zo oud als ik. Ze woonde in Oostenrijk toen de oorlog begon.

Met haar familie vluchtte ze naar Nederland toen dat nog kon.

Met haar vader, moeder en broer Heinz ging ze wonen in Amsterdam,

Waar ze tegenover Anne Frank te wonen kwam.

Toen haar broer zich moest melden, besloot vader onder te duiken, twee aan twee.

Eva met haar moeder, Heinz met haar vader dus waren ze niet meer bij elkaar.

Ze verveelde zich, mocht weinig geluid maken, geen radio of tv.

Want als ze hun zouden horen op zolder, kwamen ook hun helpers in gevaar.

Ze werden toch gepakt, in het kamp moest Eva sieraden en geld zoeken in kleding van overleden joden en ze werkte uren lang.

Haar moeder werd ziek, maanden wist Eva niet of ze nog leefde, dit maakte haar heel verdrietig en bang.

Toen haar voeten bevroren, kwam ook Eva in de ziekenboeg, daar zag ze haar moeder terug na al die tijd.

Aan het einde van de oorlog vluchtten de Duitsers uit het kamp en werden de zieken door de Russen bevrijd.

Terug in Amsterdam hoorden ze dat vader en broer niet meer in leven waren.

Hun schilderijen hadden ze door ze te verstoppen gelukkig wel kunnen bewaren.

Margot en Anne, de dochters van Otto Frank, overleefden de oorlog helaas ook niet.

Otto en Eva’s moeder werden na een tijd verliefd en zo bracht de oorlog ook geluk en niet alleen maar verdriet

Gedicht van Feline Bunschoten


Bevrijding

Na vijf jaar oorlog,

eindelijk vrij.

Na vijf jaar verdriet,

eindelijk blij.

Na vijf jaar duister,

zie je licht.

En je merkt hoe je,

je weer op de buitenwereld richt.

Wij leven in vrede,

maar lang niet iedereen.

Dus wees aardig voor elkaar,

dan is niemand meer alleen.

De oorlog is voorbij,

maar gaat ook nooit meer weg.

Het maakt mij blij maar ook verdrietig,

als ik dit zo zeg.

Gedicht van Kaatje Meyer


Ik kan het me alleen maar voorstellen.

Hoe het was om daar te zijn.

Tussen al die andere mensen,

Jong, oud, groot en klein.

Hoe het was om daar te leven

Met honger, dorst en verdriet

Terwijl je, als je om je heen kijkt

hetzelfde bij de anderen ziet.

Hoe het was om daar te lopen

En daar met zijn allen te staan

Wetend of denkend

dat je vroeg of laat, dood zal gaan.

Eigenlijk

Kan ik het me toch niet voorstellen

Gedicht van Jessie Dolstra